Prawo zamówień Publicznych z dnia 29 stycznia 2004 roku (dalej jako PZP) w art. 182 określa terminy, w których można wnieść odwołanie. Terminy te mają charakter zawity, co oznacza, że nie można ich przywrócić. Dochowanie terminu przy wnoszeniu odwołania podlega badaniu z urzędu przez skład orzekający Krajowej Izby Odwoławczej (dalej jako KIO). Wniesienie odwołania po upływie terminu, zgodnie z art. 189 ust. 2 pkt 3 PZP, skutkuje odrzuceniem odwołania.

Terminy, o których mowa powyżej zostaną zachowane, jeżeli pismo zawierające odwołanie wpłynie faktycznie najpóźniej w ostatnim dniu danego terminu do Prezesa KIO. Powyższa reguła została ostatnio potwierdzona przez Sąd Najwyższy, który w uchwale z dnia 7 lutego 2014 r. o sygn. akt : III CZP 90/2013 wskazał, iż:

„Do zachowania – przewidzianego w art. 182 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 907 ze zm.) – terminu do wniesienia odwołania od czynności zamawiającego w postępowaniu o udzielenie zamówienia nie ma znaczenia dzień oddania odwołania w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe lub w placówce pocztowej operatora świadczącego pocztowe usługi powszechne w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej.”.

W uzasadnieniu Sąd Najwyższy zauważył, że: „Spośród dyrektyw preferencji metod wykładni pierwszeństwo ma wykładnia językowa. Stosownie zatem do treści art. 180 ust. 4 u.p.z.p. trzeba zważyć, że odwołanie „wnosi się” do Prezesa Izby, co według słownika języka polskiego oznacza „przedstawienie, przedłożenie komuś coś do rozpatrzenia, załatwienia”. Chodzi zatem o dotarcie odwołania do jego adresata. Z tego samego przepisu nie wynika, aby dla zachowania terminu do wniesienia odwołania miało jakiekolwiek znaczenie oddanie odwołania w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe, czy też – stosownie do zmiany wprowadzonej do art. 165 § 2 k.p.c. ustawą z dnia 13 czerwca 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 2013 r. Nr 880) – w placówce pocztowej operatora świadczącego pocztowe usługi w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej. Ten rezultat wykładni językowej wzmacniają także argumenty właściwe dla wykładni systemowej, celowościowej i historycznej. W najważniejszych ustawach proceduralnych (por. poza art. 165 § 2 k.p.c., art. 124 k.p.k., art. 57 § 5 pkt 2 k.p.a.) przyjmuje się wprawdzie jako regułę, że nadanie pisma w placówce pocztowej operatora publicznego jest równoznaczne z wniesieniem go do organu, jednak w każdym z tych postępowań domniemanie to wynika wprost z treści przepisów. Tak też w ustawie regulującej zamówienia publiczne i to tylko w odniesieniu do jednego ze środków ochrony prawnej, a mianowicie do skargi na orzeczenie Izby, którą wnosi się do sądu, w art. 198b ust. 2 zdanie drugie u.p.z.p. przewidziano, że wniesienie skargi w placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. 2012 r. poz. 1529) jest równoznaczne z jej wniesieniem. Brak tego zapisu, ze względu na ograniczony w art. 198a ust. 2 u.p.z.p. zakres stosowania przepisów Kodeksu postępowania cywilnego jedynie do postępowania toczącego się na skutek już wniesionej skargi, nakazywałby uznać za niewystarczające do spełnienia wymagania wniesienia skargi do sądu, jego oddanie w placówce pocztowej. Dlatego konsekwentnie, brak podobnego zapisu w odniesieniu do innego środka ochrony prawnej uregulowanego w tej samej ustawie, a mianowicie do odwołania od niezgodnej z przepisami ustawy czynności zamawiającego, które wnosi się do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej nie pozwala na przyjęcie domniemania, że złożenie odwołania w placówce pocztowej jest równoznaczne z jego wniesieniem do Prezesa Izby.”.

Ponadto Sąd Najwyższy podkreślił, iż artykuł 184 ust. 2 zdanie drugie PZP w brzmieniu redakcyjnym i numeracji obowiązujących do dnia 28 stycznia 2009 r. przewidywał, iż złożenie odwołania w placówce pocztowej operatora publicznego jest równoznaczne z jego wniesieniem do Prezesa Urzędu. Natomiast zmiana dokonana na podstawie art. 1 pkt 40 wymienionej ustawy nowelizującej wyłączyła w art. 180 ust. 4 PZP taką możliwość w zakresie odwołania. Tym samym, zdaniem Sądu Najwyższego, metodą regulacji negatywnej ustawodawca wyłączył stosowanie tego domniemania również w drodze analogii (czy to legis czy iuris) do wniesienia odwołania. Nadto taki zamiar ustawodawcy potwierdza uzasadnienie do projektu ustawy z dnia 9 grudnia 2009 r. (druk sejmowy Sejm RP VI nr 2310), której celem było zaproponowanie rozwiązań ograniczających negatywny skutek działania systemu środków ochrony prawnej polegający na wydłużeniu procesu udzielania zamówień publicznych.

Źródło: Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 7 lutego 2014 r. III CZP 90/2013. Opub.: Lexis.pl